استال پرس - رویش شکوفه های الهی العفو تا عرش کبریایی

عرفه نامی آشنا برای بندگان گنهکاری است که میخواهند در خنکای باران عشق و معرفت مولایشان سید و سالار شهیدان، شکوفه های نورانی و ربانی الهی العفو را از حصار سینه های سوخته و از حنجره های عطشان تا عرش الهی برویانند.

به گزارش پاپایا، به مناسبت نهمین روز از ماه ذی الحجه و قرائت دعای روح بخش عرفه، حمیده پیران در یادداشتی با عنوان "رویش شکوفه های الهی العفو تا عرش کبریایی" نوشت؛
دوباره از راه رسید روزی رمز آلود، هنگامه بازگشت و رجعت به سوی معبود، موسم استغفار و توسل و زمزمه با محمود، آغاز بریدن از خود و سفر به سوی انسانی اجود، رهایی از ظلمت هوای نفس و پیوستن به خیل عاشقان آمود، برای همنوا با مولای و نشستن بر سجاده های خاک آلود، در بارش متواتر اشک از چشمان حزن آلود برای رویش شکوفه های الهی العفو تا عرش کبریایی و رسیدن به مقصود.
امسال هم مثل همه سالهای گذشته با پای دل به اینجا کشیده شدیم تا در رستاخیز عظیم عشق، عاشقانه به درگاه یگانه معبود عالم دست های خالی و سرشار از نیازمان را به سوی آسمان گشودیم و در بارش متواتر اشک، ذکر تو را بر لب های عطشان و ترک خورده یمان روایت کردیم تا راه مولایمان را گم نکرده و برای قربانی نفس آماده گردیم.
در هنگامه دعا، مناجات و توسل، در میان این جمعیت و زمزمه های استغفار، چشمهای بارانی و راز و نیازهای آسمانی مردم بی اعتنا به تمام دل مشغولی های روزمره و تعلقات دنیای مادی، آمدیم تا در نوای روحانی و روح بخش دعا، نیایش، مناجات و انس با خدا، خود را با خاندان اهل بیت همراه ببینیم و چه دلنشین و شیرین است این همنوایی و زمزمه الهی العفو بر لب داشتن، شاید خیلی دیر آمده ایم برای طلب بخشش به درگاه ایزدمنان اما با امیدی که در دل داشتیم بهشت آرامش بر دل های آسمانی مان ارزانی و از بارش رحمت الهی سیراب شدیم.
شاید کمتر کسی امروز در بازگشت از آغوش مهربان حضرت دوست بر دل غمی داشت چراکه همه ما در هنگامه ای که باران نور و رحمت نرم و آهسته بر فرق زمین باریدن گرفت، چشمانمان را با آب زلال توبه شستیم، واژه واژه نور، عشق و ایمان در کام ریختیم و در شمیم جان نواز نیایش و توسل به نام متبرک سیدالشهدا(عليه السلام) ، نفس تازه کردیم.
خدایا حال که زير باران عرفه و در راه بازگشت به خانه زمزمه‏ هاى مولایم حسين (عليه السلام) اين بنده عاشق تو را زمزمه مى‏كنم مرا یاری کن تا در محرم بزمی عاشقانه و عارفانه برپا دارم و با قدرتی که تو ارزانی داشتی نفس را قربانی سازم که بی شک اين همان آغاز كربلايى ‏شدن و حسینی شدن است.

یادمان نرود که این روزها در این گرداب ظلمت و تاریکی بیشتر از هر زمان دیگری به دعای خیر در حق یکدیگر محتاجیم.
انتهای پیام/