یا دریا را به تهران ببرید، یا مدیران را به مرزهای آبی بفرستید!

به گزارش پاپایا؛ به نقل از پول‌نیوز - صنعت کشتی‌سازی با دریافت حدود 300 سفارش در سال جاری، یکی از کم‌کارترین و پررکودترین سال‌های خود را تجربه می‌کند. این در حالی است که همواره از این صنعت با نام «موتور محرک صنعت هر کشور» یاد می‌شود. این رکود به حدی نگران‌کننده شده است که بسیاری از دانشجویان رشته‌های مهندسی مربوطه، برای تغییر رشته خود به تکاپو افتاده‌اند و این تکاپو نیز در حالی اتفاق افتاده است که در کشورهایی مانند چین، که امروزه به عنوان یکی از قطب‌های اصلی کشتی‌سازی دنیا محسوب می‌شود، کم‌تجربگی، بازدهی پایین و هزینه بالای نیروی کار، دولت این کشور را ملزم به پرداخت هزینه‌های سرسام‌آور برای سرپا نگاه داشتن این صنعت کرده است.

البته نیاز به یادآوری است که بسیاری از کارشناسان، پیش از به توافق رسیدن مذاکرات ایران و کشورهای 1+5 و به امضا رسیدن «برجام»، بر تاثیر نداشتن حذف تحریم‌ها بر رونق این صنعت تاکید داشتند و مشکلات داخلی را از دلایل اصلی این رکود می‌دانستند.

روزنامه دنیای خودرو در این زمینه و برای واکاوی هرچه بیشتر مشکلات در صنعت کشتی‌سازی کشور با خسرو شوکت، ﻣﺎﻟﮏ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﻋﺎﻣﻞ یکی از شرکت‌های ﮐﺸﺘﯽ‌ﺳﺎﺯﯼ به گفت‌و‌گو نشسته است.

 با رفع تحریم‌ها و باز شدن دروازه‌های کشور به سوی سرمایه‌گذاری خارجی، آیا منفعتی حاصل صنعت کشتی‌سازی کشور می‌شود؟

 تا سال 92، سرعت پیشرفت ما بسیار خوب بود ولی از سال 92 به بعد دچار رکود شدیم و سال 94 فعالیت ما به صفر رسید. بدهی‌های معوقه و سودهای هنگفت بانک ما را در مسیر یک طرفه سقوط هدایت کرد و خسارات مادی و معنوی بسیاری را در راه این کار متحمل شدیم. همه صنایع ایران در این سال آسیب دیدند و در صنایع دریایی کشور نیز به‌خصوص در خوزستان که فاقد مدیران صاحب تصمیم است، بیشتر خود را نشان داد. رکود کاری در ایران در اصل ناشی از نرخ سود بالای بانکی در سپرده‌ها و تسهیلات است و تماما به تحریم ربط ندارد. تا زمانی که سود بانکی به زیر 3 درصد نرسد، تولید معنای خود را از دست خواهد داد. کشوری که میلیاردها دلار سرمایه در خارج ذخیره کرده است چرا باید دست به سوی سرمایه‌گذار خارجی دراز کند. از سوی دیگر، ﻭﺍﻡ‌ﻫﺎﯼ ﮐﻢ‌ﺑﻬﺮﻩ به دست ﻣﺼﺮﻑ‌ﮐﻨﻨﺪﻩ‌ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ نمی‌رسد و انحراف دارند با این شرایط، تولیدکنندگان ایرانی چگونه می‌توانند با رقبای خارجی خود روبه‌رو شوند؟ ما نیازمند به‌کارگیری تکنولوژی کشورهای صاحب دانش روز هستیم تا فاصله خود را با دنیای مدرن کم کنیم. با ترکیب این تکنولوژی با نیروی کار و منابع غنی که امروز در اختیار داریم، سریعا رشد خواهیم کرد، به‌طوری که این روزها را دیگر به یاد نیاوریم.

بسیاری از شرکت‌ها ادعا می‌کنند با وجود گذشت بیش از 5 سال هنوز موفق به دریافت سفارش خود از کشتی‌سازان نشده‌اند، در حالی که رقبای خارجی همان مدل کشتی را 2 ساله تحویل داده‌اند، دلیل این موضوع چیست؟

این ادعا صحیح است. اتلاف وقت و سرمایه در کشتی‌سازی‌ها به علت نبود نقدینگی، تکنولوژی و بروکراسی اداری کاملا مشهود است. در نقطه مقابل هم شرکت‌های ایرانی وقتی برای سفارش یا خرید کشتی از خارج اقدام می‌کنند، به صورت نقد و با تضمین‌های معتبر وارد معامله می‌شوند، اما وقتی وارد کشتی‌سازی‌های ایرانی می‌شوند با مصوبه‌های بی‌اعتبار و سندسازی اقدام به ساخت می‌کنند. وقتی پرداخت‌ها به موقع نباشد، تحویل هم به موقع نخواهد بود.

چرا درخواستی برای ورود به حوزه کشتی‌های کروز و تفریحی در کشور وجود ندارد؟

ﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﻭﺯ و ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﻣﺪﺭﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ. این سوال ﻣﺜﻞ این است که ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻨﺰ نمی‌سازیم؟! ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ و ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ و ﺑه‌ﺮﻭﺯ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻦ این‌گونه ﺷﻨﺎﻭﺭﻫﺎ ﺑﺎلاﺳﺖ. از سوی دیگر، متخصص و ﺗﮑﻨﺴﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺮ و ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ این‌گونه ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ  ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. البته ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺪﻧﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺟﻮﻳﻨﺖ ﺷﻮﻳﻢ، به طوری که ﺑﺪﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ و ﻣﻮﺗﻮﺭ و ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ به دست آوریم.

چرا دولت به‌رغم اینکه بارها اعلام کرده است می‌خواهد مشکلات دریایی کشور را حل کند، عزم خود را برای حل مشکل کشتی‌سازان جزم نکرده است؟

تا زمانی که مدیران صاحب تصمیم در تهران به سر می‌برند، امکانات هم در تهران باقی خواهد ماند. یا دریا را به تهران ببرند، یا مدیران را به اینجا بفرستند. اگر بنادر مهم هستند، حضور و هدایت آنها نیز باید مهم تلقی شود. دور بودن انبوه مدیران دریایی از بنادر، نشان از اهمیت نداد به این ثروت ملی دارد.

 برای خروج از رکود به چه ابزارها و حمایت‌هایی نیاز دارید؟ پیشنهادتان در این مورد چیست؟

نظام بانکی باید اصلاح و از حالت ترویج ربا‌خواری خارج شود. نه‌تنها ما نیاز به هیچ حمایتی نداریم، بلکه می‌توانیم از دولت هم حمایت کنیم. اگر دولت حجم خود را کاهش دهد، هزینه سربار به ملت تحمیل نکند و دست از تصدی‌گری که فساد‌آفرین است بردارد، هر کس مسیر خود را می‌یابد.

 به آینده کاری خود و صنعت کشتی‌سازی امیدوارید؟

ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﮑﺮ ﺍﺳﺖ و ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰﺍﺭ کارآفرین ﺟﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ نسل‌های ﺑﻌﺪﯼ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺭﻡ.