بررسی هواوی P10: پرچم‌داری با عیار بالا!
بایستی کمپانی چینی هواوی را یکی از برترین و در عین حال استوارترین شرکت‌های سازنده گوشی در دنیای پر رقابت اسمارت‌فون‌ها دانست، جایی که به‌دست آوردن حتی یک درصد از سهام بازار، نیاز به استراتژی‌های بسیار دقیق با سرمایه‌گذاری گسترده دارد.
بررسی هواوی P10: پرچم‌داری با عیار بالا!
به گزارش پاپایا، اما این شرکت به‌خوبی ثابت کرد که در طی سالیان اخیر، توانسته با برداشتن گام‌هایی استوار خود را به جایگاه سومین شرکت سازنده گوشی در سراسر دنیا رسانده و پشت سر سامسونگ قدرتمند و اپل پرآوازه بایستد.
یکی از محصولاتی که هواوی همیشه تمرکز زیادی بر روی تولید آن داشته و از سوی دیگر سعی می‌کند به‌صورت منظم آن را به بازار عرضه نماید، سری P این کمپانی نام دارد که نخستین محصول آن در ژوئن سال 2013 با عنوان P6 معرفی شد (چرا عدد 6 اولین بود؟!) و در طی چند وقت اخیر به‌صورت منظم تولید آن تا آخرین کالا یعنی P10 ادامه یافت، محصولی که بایستی آن را کامل‌ترین اسمارت‌فون تولید شده توسط هواوی تا به امروز دانست و به همین خاطر قصد داریم تا در این مقاله، یک بررسی جامع و اختصاصی را از این گوشی آماده کرده و به رشته تحریر در بیاوریم، پس در ادامه با آی‌تی‌رسان همراه باشید.
هر نسل سنگین‌تر و پیشرفته‌تر!
به‌خاطر دارم نخستین محصولی که از رده P هواوی دیدم، یک گوشی بسیار باریک و صورتی رنگ بود که در آن روزگار، حتی باریک‌ترین اسمارت‌فون نیز لقب گرفته بود. P6 ضخامتی 6.2 میلی‌متری با وزنی معادل تنها 120 گرم داشت و به‌قدری خوش دست و البته ظریف بود که در همان نگاه نخست، دل‌های بسیاری را می‌ربود!
اما در آن روزگار، هواوی به یک سازنده اقتصادی شهرت داشت و هر کسی حاضر نبود که مبلغی در حد یک پرچم‌دار را برای آن هزینه کند، ضمن آنکه نازکی بسیار زیاد گوشی سبب شده بود تا یک باتری 2000 میلی‌آمپری برایش در نظر گرفته شود و به‌همین خاطر از عملکرد طولانی مدتی برخوردار نباشد. در نسل بعدی یعنی P7 کمی ضخامت افزایش یافت و به 6.5 میلی‌متر رسید، اندازه نمایشگر هم از 4.7 اینچ به 5 اینچ ارتقا یافت و وضوح تصویر هم از اچ‌دی، به فول اچ‌دی به‌روزرسانی شد تا عنوان پرچم‌دار بیش از پیش برازنده آن باشد.
در P8 باز هم شاهد افزایش بودیم و نمایشگر به 5.2 اینچ رسید و وزن دستگاه از 124 گرم در P7 ناگهان به عدد 144 گرم ارتقا یافت، با آنکه ضخامت گوشی 6.4 میلی‌متر شده بود!
اما شاید بتوان نقطه عطف در این سری را در گوشی P9 دید، جایی که دوربین دوگانه با همکاری سازنده مشهوری چون لایکا در پشت گوشی نقش بست، ضخامت به 7 میلی‌متر افزایش یافت و یک باتری 3000 میلی‌آمپری توان گوشی را تا حد زیادی بالا برد. در این محصول، سنسور اثر انگشت در پشت و زیر دوربین قرار داشت و در دو نسخه 32 و 64 گیگابایتی تولید شد.
در کنگره جهانی موبایل در شهر بارسلونای اسپانیا، نوبت به P10 رسید تا با بهبود قابلیت‌های P9 بتواند یک پرچم‌دار تمام عیار را به رقابت با بزرگانی چون ال‌جی G6، سامسونگ S8 و آی‌فون 7 به بازار بفرستد. این گوشی نمایشگر کوچک‌تری با سایز 5.1 اینچ داشت اما به خاطر قرارگیری سنسور اثر انگشت در زیر نمایشگر، ارتفاع بلندتری به خود گرفته و حتی 1 گرم هم سنگین‌تر شده بود! برای بررسی بیشتر این تغییرات ما را در بخش طراحی دنبال کنید.
دیگر ظریف نیستم اما خاصم!
از آنجایی که تا پیش از این با تمام گوشی‌های سری P کار کرده بودم، وقتی P10 را در دست گرفتم، کمی از ابعادش تعجب کردم. در واقع همیشه یکی از ستایندگان طراحی هواوی بودم اما احساس کردم که این گوشی، می‌توانست طراحی بهتری داشته باشد! حاشیه‌های زیاد در بالا و پایین نمایشگر به‌اندازه‌ای بود که من را ناخودآگاه به یاد محصولات اچ‌تی‌سی می‌انداخت و حتی ایراداتی که بر آی‌فون 7 پلاس گرفته بودم، در ذهنم تداعی شد.
از لحاظ کیفیت ساخت، بایستی مهارت سازنده را ستود. گوشی کاملا مستحکم و لوکس ساخته شده است و فریم فلزی با بدنه پشتی که از جنس آلومینیوم است، چهره آن را دلپذیرتر کرده بود، به‌خصوص اگر از رنگ‌هایی چون سبز، آبی و صورتی استفاده کنید، بافت خاص پشت گوشی چشمان را می‌نوازد و البته، ناخن را می‌ساید! جنس فلز پشتی به شکلی است که وقتی ناخنم را بر روی آن می‌کشیدم، به نوعی مور مورم می‌شد! هواوی برای جلوگیری از به‌جای ماندن اثر لک و کثیفی و البته خاص‌تر شدن محصولش، چنین جنسی را برگزیده اما هرچقدر که زیباییش را دوست داشتم، از به‌دست گرفتنش اِبا داشتم!
در سمت راست تک کلید پاور در زیر دکمه یک‌پارچه صدا جای گرفته و هر دو عملکرد مطلوبی دارند. در پایین P10 شاهد اسپیکر، محل شارژ (یواس‌بی تایپ C) و جک استاندارد 3.5 میلی‌متری هستیم که خوشبختانه هواوی برخلاف اپل و پیروانش که آن را حذف کرده‌اند، همچنان به نظر اکثر کاربران احترام گذاشته و این پورت ارزشمند را حفظ کرده است. محل ورود سیم‌کارت در سمت چپ قرار دارد که شما می‌توانید از اسلات دوم به‌عنوان سیم‌کارت و یا کارت حافظه جانبی بهره بگیرید.
وقتی P10 را به پشت برمی‌گردانید، دو لنز دوربین را خواهید دید که در یک نوار تیره رنگ قرار گرفته و به لطف هم سطحی با دستگاه، هیچ‌گونه برآمدگی ندارند. در وسط دو فلاش LED دیده می‌شود که سنسور مادون قرمز هم در زیر آن قرار گرفته و نام لایکا با برخی مشخصات که بیشتر باعث شلوغی این بخش شده است، دیده می‌شود.
لوگوی هواوی هم در وسط گوشی و با سایزی نسبتا کوچک قرار گرفته است و در کل اگر یک رنگ زیبا را انتخاب کرده باشید، حتما از نگاه کردن به بخش پشتی گوشی لذت خواهید برد.
کلیدی که ای‌کاش همان جا می‌ماند!
شاید بارزترین تفاوت P10 نسبت به نسل قبلی‌اش و حتی گوشی‌های سری میت را بتوان در جابجایی سنسور اثر انگشت دانست که از پشت دستگاه به زیر نمایشگر نقل مکان کرده است. این کلید اندازه نسبتا بزرگی دارد و قابلیت فشرده شدن به‌صورت فیزیکی را نداشته و با کشیدن انگشت خود بر روی آن، به سرعت گوشی باز می‌شود.
زمانی که شروع به کار کردن با پی10 کردم، واقعا تا دقایق و حتی ساعاتی در تعجب بودم که چرا هواوی چنین کاری کرده است. همیشه محل قرارگیری سنسور اثر انگشت در پشت دستگاه (زیر دوربین) را بهترین مکان ممکن می‌دانستم که نه تنها فضایی بیهوده از جلو را اشغال نمی‌کرد، بلکه به واسطه استفاده از انگشت اشاره، سرعت بالاتری هم در ورود به ارمغان می‌آورد.
هنگامی‌که دیدم کلیدهای مجازی برگشت و مالتی تسکینگ در نمایشگر گوشی ظاهر می‌شود، تعجب و البته اندوهم فزونی گرفت! با خود گفتم ای کاش حداقل دو کلید لمسی را مانند محصولاتی چون گلکسی S7 و اچ‌تی‌سی 10 در دو طرف آن می‌گذاشتند تا فضایی از نمایشگر گرفته نشود!
با این اندوه در حال سر کردن بودم که در تنظیمات گوشی گزینه جالبی دیدم و آن فعال‌سازی قابلیت‌های دیگر کلید زیر نمایشگر و حذف دکمه‌های مجازی بود، بدین شکل که اگر یک بار و به‌صورت کوتاه بر رویش ضربه می‌زدم، عمل بازگشت (کلید back) انجام می‌شد. اگر انگشتم را بیشتر بر روی آن نگاه می‌داشتم به صفحه اصلی می‌رفتم و با سوایپ کردن ار چپ به راست، عملگر مالتی تسکینگ فعال می‌شد.
با آغاز به‌کار شدن این قابلیت با اینکه در روزهای نخست کمی دچار اشتباه می‌شدم اما به مرور به آن عادت کرده و حتی لذت می‌بردم. به خصوص از عمل بازگشت که با توجه به اپلیکیشن‌ها، همیشه در اندروید متفاوت است اما این بار، کلید هوم به‌خوبی کمک می‌کرد تا سرعت عملم بالاتر برود. در اینجا بود که اندوهم را فراموش کرده و حتی شروع به دوست داشتن این کلید کردم.
اما اگر بخواهیم منطقی به محل قرارگیری این کلید نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که عمر کوتاهی دارد. این روزها که سازندگان بر استفاده هرچه مفیدتر از فضای جلویی نمایشگر افتاده‌اند، وجود چنین کلیدی سبب افزایش حاشیه‌های دستگاه شده و در نبرد طراحی، شما را یک بازنده می‌کند! همین امر هم خود سبب شد تا نسبت ابعاد نمایشگر به بدنه از 72.9 درصد در P9 به رقم 71.2 درصد برسد، عددی که برای دیگر پرچم‌دار این کمپانی یعنی میت 9 بر روی 77.9 درصد می‌ایستد و نشان از تفاوتی نسبتا فاحش بین دو پرچم‌دار همین کمپانی دارد.
نمایشگر و وضوحی که کافی‌ست!
هواوی جز معدود سازندگانی است که هنوز بر روی گوشی پرچم‌دار خودش از وضوح تصویر فول اچ‌دی بهره می‌برد (البته نسخه پلاس این گوشی وضوح تصویر QHD دارد). جایی که برخی از شرکت‌ها چون سونی به رزولوشن 4K هم رسیده‌اند اما هواوی اصرار دارد که وضوح بیشتر تنها یک اتلاف هزینه خواهد بود و برای کاربر هیچ ارمغانی ندارد.
اگر بخواهم نظر خودم را در این ارتباط بگویم، باید طرف هواوی را گرفته و تصریح کنم که افزایش وضوح تصویر، منجر به بالا رفتن مصرف باتری، افزایش هزینه ساخت و نیاز به پردازنده قوی‌تر خواهد شد و کاربر تفاوتی را در این بین نخواهد دید، مگر آنکه اصرار داشته باشد با ذره‌بین و میکروسکوپ به نمایشگر گوشی‌اش نگاه کند!
هواوی با آنکه بر روی نسخه P9 پلاس از نمایشگر AMOLED بهره گرفته بود اما همچون میت 9 باز به سراغ LCD آمده و نشان داد که تمایلش همچنان به این پنل‌ها بیشتر است. کیفیت نمایشگر در حالت کلی بسیار خوب است، خوانایی قابل قبولی در زیر نور آفتاب داشته و در نگاه از زاویه‌ها دچار رنگ پریدگی نمی‌شود. ضمن آنکه از شیشه گوریلا نسخه پنجم بر روی چهره این پرچم‌دار استفاده شده است.
برای مقایسه بهتر، این گوشی را در کنار یکی هموطنان معروف این کمپانی یعنی شیائومی Mi5 گذاشتیم که از نمایشگری با وضوح فول اچ‌دی استفاده می‌کرد. با یک نگاه از روبه‌رو و کناره‌ها، درخشندگی نمایشگر هواوی برتری محسوسی داشت و نشان داد که پنل LCD اگر با کیفیت باشد، همچنان حرف‌های زیادی برای گفتن خواهد داشت (محصول سمت راست، P10 است).
های‌سیلیکون، هر روز بهتر از دیروز!
بایستی سامسونگ، اپل و هواوی را سه شرکتی دانست که از چیپست‌های اختصاصی خودشان بر روی گوشی تولیدی‌شان بهره می‌برند. البته از نظر عملکرد، هواوی همیشه یک پله پایین‌تر از دو رقیب دیگرش در عملکرد ایستاده بود اما در طی چند وقت اخیر به‌خوبی توانسته خودش را به آن‌ها نزدیک کند و در میت 9 نشان داد حتی در برخی از موارد، قادر است تا جلوتر بایستد.
در P10 از سخت‌افزاری مشابه با فبلت این کمپانی استفاده است و های سیلیکون Kirin 960 با 4 هسته کورتکس A73 و 4 هسته کورتکس A53 عملکرد قابل قبولی را از خودش به نمایش می‌گذارد. واحد گرافیکی مورد استفاده در این محصول Mali-G71 است که 4 گیگابایت رم در کنارش حضور دارد.
برای بررسی بهتر توانایی‌های گوشی، آن را با چند برنامه مورد آزمایش قرار دادیم که نخستین آن‌ها، اپلیکیشن مشهور انتوتو بود. البته امتیاز به‌دست آمده توسط گوشی، چنگی به دل نزد و در مقایسه با رقبا، تا حد زیادی پایین‌تر ایستاد.
پس از آن به سراغ آخرین نسخه گیک بنچ یعنی شماره ۴ آن رفتیم که در دو حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای، چیپست گوشی را به بوته آزمایش می‌گذارد. نتیجه به‌دست آمده و مقایسه آنلاین آن با سایر محصولات، نشان می‌دهد که این بار P10 توانسته سازنده‌اش را سرافراز کند.
در آخرین آزمون هم از برنامه Vellamo کمک گرفتیم که در سه آزمون جداگانه گوشی را در بوته آزمایش می‌گذارد.
در کل گوشی از نظر سرعت و واکنش پذیری در برابر فرامین، سرعت عمل بسیار خوبی دارد و در حد یک پرچم‌دار عمل می‌کند. در هنگام بازی خبری از داغ شدن نیست و با توجه به کیفیت مناسب نمایشگر و حاشیه‌های نسبتا زیاد بالا و پایین آن (حاشیه زیاد همیشه هم بد نیست!)، تجربه خوبی را از بازی کردن خواهید داشت.
دوربینی که محشر است!
یکی از نقاط رقابت پذیر در دنیای اسمارت‌فون‌ها، همین بخش دوربین است که سازندگان تلاش زیادی دارند تا خودشان را نسبت به رقیب برتر بدانند و بدین خاطر کاربران بیشتری را به سمت محصول خود جذب نمایند. از آنجایی هم که تب استفاده از شبکه‌های اجتماعی این روزها در اوج خودش قرار دارد، قاعدتا وجود یک دوربین باکیفیت، تاثیر زیادی در انتخاب آن‌ها خواهد داشت.
هواوی هم با علم بر روی این موضوع، همیشه در سری P تمرکز بسیاری بر چنین بخشی داشته است و حتی به‌خاطر دارم که گوشی P6 در ۴ سال پیش با دوربین ۵ مگاپیکسلی عرضه شد، زمانی که عکس‌های سلفی چندان مد نبود!
سال گذشته هواوی تصمیم به عرضه محصولی با دوربین دوگانه گرفت تا در کنار پرچم‌دار کمپانی ال‌جی، تبدیل به اولین ارایه کنندگان گوشی موبایل با لنز دوگانه شوند. البته زمانی که آی‌فون در محصول 7 پلاس اقدام به چنین کاری کرد، کسی نگفت از هواوی کپی برداری کرده است! (اما اگر برعکس این موضوع اتفاق می‌افتاد، همه در بوق و کرنا می‌کردند که هواوی یک متقلب است) باری و به هر جهت، دوربین دوگانه به‌خوبی توانست جواب خودش را پس بدهد و به همین خاطر با کمی تغییرات، باز هم در دل P10 و البته به همراه اپتیک‌های لایکا کار گذاشته شد.
در گوشی P9 از دو لنز ۱۲ مگاپیکسلی استفاده شده بود اما این بار هواوی یکی از لنزها را به ۲۰ مگاپیکسل ارتقا داد تا کاربر بتواند تجربه شیرین زوم کردن بدون از دست دادن جزئیات که آن را زوم هیبریدی می‌نامد، درست همانند زوم اپتیکال تجربه کند. همچون قبل یکی از این لنزها (۲۰ مگاپیکسلی) تصاویر را به‌صورت سیاه و سفید می‌گیرد و با ترکیبی هنرمندانه که فقط از دستان متخصصان لایکا برمی‌آید، عکس نهایی را برای کاربر می‌گیرد.
البته هر دو لنز مورد استفاده دارای f/2.2 هستند که شاید در مقایسه با رقبا چندان مطلوب نباشد اما از آنجایی‌که هواوی از عکسی ترکیبی استفاده می‌کند، تصاویر بهتر از آن چیزی که تصور می‌کنید، گرفته خواهند شد. لنز رنگی دارای یک لرزش‌گیر ۶ محوره است که به شما کمک می‌کند تا لرزش دست‌تان، اثری بر روی کیفیت عکس‌تان نگذارد. به واسطه استفاده از دو لنز، قادر هستید تا تصاویر را به‌صورت بوکه بگیرید و از کیفیت آن لذت ببرید.
در واقع آن‌قدر در ساختار دوربین P10 فناوری‌های مختلف تعبیه شده که اگر بخواهم به صحبت درمورد آن بپردازم شاید از حوصله خواننده (یعنی شما) خارج شود! پس آن چیزی را که تجربه و لمس کردم برایتان بازگو می‌کنم.
پیش از آنکه بخواهم این مطلب را بنویسم، حدود 10 روز گوشی را در دست داشتم و در شرایط مختلفی با آن عکس گرفتم، دریا، کوه، دشت و دمن و خلاصه هر مدلی که لازم بود تا کیفیتش را ارزیابی کرده و از خجالتش دربیایم، از P10 دریغ نکردم. در حالت کلی، باید بگویم که عاشق دوربینش شدم! شارپنس بالا، رنگ‌های واقعی و البته گاهی غلیظ، سرعت مناسب و فوکوس دقیق، در اکثر تصاویر به‌خوبی دیده می‌شد و با قابلیت‌هایی چون بوکه کردن، تصاویری خاص و منحصربه‌فرد می‌گرفت که نه تنها خودم، بلکه اطرافیانم هم از دیدن‌شان لذت می‌بردند.
البته قرار نیست که این عشق چشمانم را کور کند زیرا برخی از کاستی‌ها را هم می‌توان در این بین دید. مثلا گزینه HDR به‌صورت اتوماتیک کار نمی‌کند و باید آن را دستی فعال کرد، اما در برخی موارد و با فعال کردنش، باز هم کیفیت عکس در این حالت خیلی دلپذیر نبود.
از سوی دیگر، رابط کاربری دوربین را دوست نداشتم. برای رفتن به تنظیمات، بایستی به سمت راست یا چپ سوایپ کنید که سرعت و دقت خوبی هم ندارد و تقریبا مجبور هستید به اندازه نصف صفحه نمایش دست‌تان را بر روی آن بکشید تا سرانجام رضایت به عوض کردن صفحه بگیرد. حالا فرض کنید قصد گرفتن یک عکس دسته جمعی دارید و همه منتظر تا شما تایمر گوشی را تنظیم کنید. اگر محل تایمر را ندانید، تا زمان پیدا کردنش، همه متفرق شده‌اند و باید عکس تکی بگیرید! اگر هم بدانید، باز بایستی کمی غر بشنوید تا این گزینه ساده را تنظیم کنید، موردی که معمولا سازندگان تلاش دارند در محلی دسترس پذیر قرار بدهند. این داستان برای برخی مودهای دیگر هم صادق است و در کل انتظار داشتم که دوربینی با چنین کیفیتی، اینترفیس بهتری داشته باشد.
در ادامه، برخی از تصاویر گرفته شده با دوربین را مشاهده می‌کنید و باید اذعان کنم که اگر به عکاسی با گوشی علاقه دارید، حتما این مدل را یکی از آپشن‌های خریدتان در نظر بگیرید، زیرا بایستی پذیرفت به‌غیر از کیفیت؛ قابلیت و امکانات رنگارنگ دوربین هم نقش به‌سزایی در گرفتن یک عکس رویایی دارند و P10 به‌خوبی این دو گزینه را با یکدیگر تفکیک کرده تا شما را وادار به گرفتن عکس‌هایی منحصربه‌فرد کند!
برای دوربین سلفی، شما یک نمونه ۸ مگاپیکسلی با f/1.9 دارید که اعتبار و توانایی لایکا در این بخش نیز مورد استفاده قرار گرفته است. همچون بخش دوربین اصلی، حالتی به نام پرتره وجود دارد که تصاویر پشت شما را بوکه کرده و باعث گرفتن عکس‌هایی رویایی می‌شود. البته در این بخش، دقت دوربین در برخی موارد پایین است، به طور مثال ممکن است بخشی از منظره را به اشتباه همراه چهره شما در نظر گرفته و بوکه (حالت تار شدگی) بر رویش انجام ندهد اما در حالت کلی بایستی اذعان کرد که کیفیت این دوربین، به‌خصوص در نور کافی، بسیار چشم نواز است.
در بخش فیلم‌برداری، سرانجام هواوی پس از تولید میت 9 رضایت به استفاده از وضوح 4K داد و با آنکه این رزولوشن همچنان برای اکثر افراد استفاده کاربردی ندارد، اما از منظر رقابت، نشان می‌دهد که این کمپانی مشکلی در ورود به حوزه‌های تازه نداشته و شاید نیاز به کمی زمان برای این امر مشاهده کرده است! باری و به هرجهت، آن چیزی که بالاترین اهمیت و ارزش را دارد، نه ارقام، بلکه کیفیت و تجربه عملی است. در چند نمونه‌ای که به شخصه با دوربین P10 اقدام به فیلم‌برداری کردم، مانند بخش عکاسی متوجه شدم که سازنده همچنان عملکرد بالایش را در این بخش نیز به‌خوبی حفظ کرده است. تصاویر با دقت بالا و بدون افت فریم ضبط می‌شوند و کیفیت صدا هم قابل قبول است.
صدایی شفاف اما مونو
در بخش مالتی مدیا، هواوی برای P10 چندان سنگ تمام نگذاشته است! تک اسپیکر گوشی در پایین دستگاه قرار گرفته و با آنکه صدای پخش شده کیفیت مناسبی دارد اما از نظر بلندی، نمی‌توان آن را در میان چَه چَه زنان بازار قرار داد.
پخش کننده ویدئو رابط کاربری ساده و گویایی دارد. با کشیدن انگشت به سمت بالا در بخش راست، صدا کم و زیاد می‌شود و این عمل برای درخشندگی نمایشگر در قسمت چپ صورت می‌گیرد. در کل پلیر قادر است تا اکثر نیازهای یک کاربر را به خوبی پاسخگو بوده و کیفیت مناسبی نیز دارد.
در کل با توجه به کیفیت مناسب نمایشگر، اگر بخواهید کلیپی نگاه کرده و به صدا از طریق هدفون گوش فرا دهید، به طور حتم رضایت خواهید داشت. اما اگر تصمیم بگیرید به‌وسیله اسپیکر دستگاه صدا را بشنوید، میزان رضایت‌تان بستگی زیادی به صدای محیط دارد و برای محیط‌های شلوغ، تک اسپیکر دستگاه جوابگوی گوش‌های شما نخواهد بود!
آمپری که همیشه بیشتر می‌شود
اولین گوشی سری P هواوی با یک باتری ۲۰۰۰ میلی‌آمپری عرضه شد، ظرفیتی که قادر نبود تا یک تجربه کاربری خوب در استفاده طولانی مدت را برای کاربرش به ارمغان بیاورد. البته در آن روزها که تلگرام و اینستاگرامی نبود و اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، فراگیری امروز را نداشتند. در P7 هواوی با یک ارتقای مناسب، باتری را به ۲۵۰۰ میلی‌آمپر رساند و در محصول بعدی، این عدد به ۲۶۸۰ میلی‌آمپر رسید. گوشی P9 با یک نمایشگر ۵.۲ اینچی، باتری ۳۰۰۰ میلی‌آمپری پیدا کرد و حال در آخرین پرچم‌دار این نسل، P10 با آنکه کمی نمایشگرش کوچک‌تر شده اما ظرفیت باتری آن به ۳۲۰۰ میلی‌آمپر رسیده تا بدانیم که با یک محصول توانمند طرف هستیم.
از آنجایی که کاربر نسبتا پرمصرفی هستم، همیشه توانایی باتری برایم اهمیت زیادی داشته و به همین خاطر بر روی این بخش توجه زیادی می‌کنم. در طی ۱۰ روزی که از P10 استفاده کردم، در کل توان باتری را پسندیدم و اگر نخواهم بگویم که بهترین، به‌طور قطع یکی از برترین مدل‌ها در این زمینه بوده است.
پرچم‌دار هواوی قادر است تا بیش از ۱۲ ساعت به‌صورت مداوم به پخش فیلم و کلیپ بپردازد و مقداری کم‌تر از این عدد، با آن به وب‌گردی بپردازید. در حالت کلی شما می‌توانید این اطمینان را داشته باشید که P10 یک روز کامل را در کنارتان خواهد بود و به لطف سیستم شارژ سریع (با استفاده از شارژر خود دستگاه)، در کم‌تر از ۳۰ دقیقه شارژ این زیبای فلزی به بیش از ۵۰ درصد خواهد رسید.
سایر امکانات
شاید بدیهی باشد که P10 به‌راحتی از شبکه نسل چهارم و تقریبا تمام باندهای ارتباطی پشتیبانی می‌کند. از آنجایی که هواوی یک شرکت ارتباطی مشهور در سطح جهان است، بنابراین انتظار می‌رود که از نظر آنتن دهی هم برتری‌های زیادی داشته باشد. به‌خاطر دارم حتی یک‌بار در هواپیما و قبل از فرود، در فاصله شاید نزدیک به هزار پایی با گوشی خودم صحبت می‌کردم (چه کار بدی! موبایل باید در هواپیما خاموش باشد)، همان زمان بود که به آنتن دهی محصولات هواوی ایمان آوردم!
از آنجایی هم که معمولا به‌خاطر اتصال به اینترنت از دو سیم کارت استفاده می‌کنم، سوییچ شدن بین آن‌ها برایم مهم است و در این بین متوجه شدم که نسبت به محصول قبلی که بررسی کرده بودم، این انتقال بسیار سریع‌تر و بهتر انجام می‌شود.
گوشی به‌صورت پیش فرض با اندروید نوقا عرضه می‌شود و آخرین نسخه رابط کاربری هواوی بر روی آن نصب شده که در حالت کلی، سادگی و عملکردش را می‌پسندم.
P10 با دو ظرفیت ۳۲ و ۶۴ گیگابایت تولید می‌شود که هر دو دارای ۴ گیگابایت رم هستند. گوشی به صورت پیش فرض توانایی پشتیبانی از دو سیم کارت را دارد که البته اسلات دوم با کارت حافظه جانبی مشترک بوده و ناچار هستید که بین این دو عنصر ارزشمند، یکی را تنها برگزینید.
پرچم‌دار هواوی دارای دو ایراد هم است! یکی اینکه رادیو ندارد و دیگری به عدم استفاده از پورت مادون قرمز برمی‌گردد، اما از آنجایی که بسیاری از پرچم‌داران امروزی حتی سیب نشان‌ها از این امکانات ندارند، پس نمی‌توان آن را یک ضعف محسوب کرد و در واقع بایستی گفت اگر این دوتا را داشت، خیلی بهتَرتَر بود!
در رنگ بندی محصول جدید، هواوی بسیار دست و دلبازانه عمل کرده و دیگر هر رنگی که در جعبه مداد رنگی یافت شده، در بین محصولات تولیدی‌اش گذاشته است! از سبز و آبی و طلایی گرفته تا سفید و مشکی و رز گلدی! خلاصه کم‌تر سلیقه‌ای را می‌توان یافت که نتواند رنگ مورد علاقه‌اش را در این میان پیدا نکند.
سخن پایانی گوشی P10 را بیشتر از آنکه یک پرچم‌دار جدید از هواوی بدانیم، بایستی یک نسخه بهینه شده از P9 دانست که سازنده تلاش کرده تا نقاط قوت محصول قبلی را پررنگ‌تر نموده و با افزودن یک سری آپشن‌های تازه، کاربرانی که هنوز به سمت محصولات پرچم‌دار هواوی نیامده‌اند را راضی کند که حتی برای یک‌بار هم که شده، طعم این محصولات خوش رنگ و لعاب را بچشند.
البته قیمت اولیه ورود P10 به بازار کشورمان (و جهانی) بالای ۲ میلیون تومان است و از آنجایی که هنوز برخی از کاربران تصویر مقرون به‌صرفه بودن از محصولات هواوی را دارند، شاید برایشان صرف چنین هزینه‌ای چندان معقول به‌نظر نرسد، اما اگر نظر ما را بخواهید، به شما می‌گوییم که به هواوی باور داشته باشید زیرا P10 یک پرچم‌دار تمام عیار است!
یکی از محصولاتی که هواوی همیشه تمرکز زیادی بر روی تولید آن داشته و از سوی دیگر سعی می‌کند به‌صورت منظم آن را به بازار عرضه نماید، سری P این کمپانی نام دارد که نخستین محصول آن در ژوئن سال 2013 با عنوان P6 معرفی شد (چرا عدد 6 اولین بود؟!) و در طی چند وقت اخیر به‌صورت منظم تولید آن تا آخرین کالا یعنی P10 ادامه یافت، محصولی که بایستی آن را کامل‌ترین اسمارت‌فون تولید شده توسط هواوی تا به امروز دانست و به همین خاطر قصد داریم تا در این مقاله، یک بررسی جامع و اختصاصی را از این گوشی آماده کرده و به رشته تحریر در بیاوریم، پس در ادامه با آی‌تی‌رسان همراه باشید.
هر نسل سنگین‌تر و پیشرفته‌تر!
به‌خاطر دارم نخستین محصولی که از رده P هواوی دیدم، یک گوشی بسیار باریک و صورتی رنگ بود که در آن روزگار، حتی باریک‌ترین اسمارت‌فون نیز لقب گرفته بود. P6 ضخامتی 6.2 میلی‌متری با وزنی معادل تنها 120 گرم داشت و به‌قدری خوش دست و البته ظریف بود که در همان نگاه نخست، دل‌های بسیاری را می‌ربود!
اما در آن روزگار، هواوی به یک سازنده اقتصادی شهرت داشت و هر کسی حاضر نبود که مبلغی در حد یک پرچم‌دار را برای آن هزینه کند، ضمن آنکه نازکی بسیار زیاد گوشی سبب شده بود تا یک باتری 2000 میلی‌آمپری برایش در نظر گرفته شود و به‌همین خاطر از عملکرد طولانی مدتی برخوردار نباشد. در نسل بعدی یعنی P7 کمی ضخامت افزایش یافت و به 6.5 میلی‌متر رسید، اندازه نمایشگر هم از 4.7 اینچ به 5 اینچ ارتقا یافت و وضوح تصویر هم از اچ‌دی، به فول اچ‌دی به‌روزرسانی شد تا عنوان پرچم‌دار بیش از پیش برازنده آن باشد.
در P8 باز هم شاهد افزایش بودیم و نمایشگر به 5.2 اینچ رسید و وزن دستگاه از 124 گرم در P7 ناگهان به عدد 144 گرم ارتقا یافت، با آنکه ضخامت گوشی 6.4 میلی‌متر شده بود!
اما شاید بتوان نقطه عطف در این سری را در گوشی P9 دید، جایی که دوربین دوگانه با همکاری سازنده مشهوری چون لایکا در پشت گوشی نقش بست، ضخامت به 7 میلی‌متر افزایش یافت و یک باتری 3000 میلی‌آمپری توان گوشی را تا حد زیادی بالا برد. در این محصول، سنسور اثر انگشت در پشت و زیر دوربین قرار داشت و در دو نسخه 32 و 64 گیگابایتی تولید شد.
در کنگره جهانی موبایل در شهر بارسلونای اسپانیا، نوبت به P10 رسید تا با بهبود قابلیت‌های P9 بتواند یک پرچم‌دار تمام عیار را به رقابت با بزرگانی چون ال‌جی G6، سامسونگ S8 و آی‌فون 7 به بازار بفرستد. این گوشی نمایشگر کوچک‌تری با سایز 5.1 اینچ داشت اما به خاطر قرارگیری سنسور اثر انگشت در زیر نمایشگر، ارتفاع بلندتری به خود گرفته و حتی 1 گرم هم سنگین‌تر شده بود! برای بررسی بیشتر این تغییرات ما را در بخش طراحی دنبال کنید.
دیگر ظریف نیستم اما خاصم!
از آنجایی که تا پیش از این با تمام گوشی‌های سری P کار کرده بودم، وقتی P10 را در دست گرفتم، کمی از ابعادش تعجب کردم. در واقع همیشه یکی از ستایندگان طراحی هواوی بودم اما احساس کردم که این گوشی، می‌توانست طراحی بهتری داشته باشد! حاشیه‌های زیاد در بالا و پایین نمایشگر به‌اندازه‌ای بود که من را ناخودآگاه به یاد محصولات اچ‌تی‌سی می‌انداخت و حتی ایراداتی که بر آی‌فون 7 پلاس گرفته بودم، در ذهنم تداعی شد.
از لحاظ کیفیت ساخت، بایستی مهارت سازنده را ستود. گوشی کاملا مستحکم و لوکس ساخته شده است و فریم فلزی با بدنه پشتی که از جنس آلومینیوم است، چهره آن را دلپذیرتر کرده بود، به‌خصوص اگر از رنگ‌هایی چون سبز، آبی و صورتی استفاده کنید، بافت خاص پشت گوشی چشمان را می‌نوازد و البته، ناخن را می‌ساید! جنس فلز پشتی به شکلی است که وقتی ناخنم را بر روی آن می‌کشیدم، به نوعی مور مورم می‌شد! هواوی برای جلوگیری از به‌جای ماندن اثر لک و کثیفی و البته خاص‌تر شدن محصولش، چنین جنسی را برگزیده اما هرچقدر که زیباییش را دوست داشتم، از به‌دست گرفتنش اِبا داشتم!
در سمت راست تک کلید پاور در زیر دکمه یک‌پارچه صدا جای گرفته و هر دو عملکرد مطلوبی دارند. در پایین P10 شاهد اسپیکر، محل شارژ (یواس‌بی تایپ C) و جک استاندارد 3.5 میلی‌متری هستیم که خوشبختانه هواوی برخلاف اپل و پیروانش که آن را حذف کرده‌اند، همچنان به نظر اکثر کاربران احترام گذاشته و این پورت ارزشمند را حفظ کرده است. محل ورود سیم‌کارت در سمت چپ قرار دارد که شما می‌توانید از اسلات دوم به‌عنوان سیم‌کارت و یا کارت حافظه جانبی بهره بگیرید.
وقتی P10 را به پشت برمی‌گردانید، دو لنز دوربین را خواهید دید که در یک نوار تیره رنگ قرار گرفته و به لطف هم سطحی با دستگاه، هیچ‌گونه برآمدگی ندارند. در وسط دو فلاش LED دیده می‌شود که سنسور مادون قرمز هم در زیر آن قرار گرفته و نام لایکا با برخی مشخصات که بیشتر باعث شلوغی این بخش شده است، دیده می‌شود.
لوگوی هواوی هم در وسط گوشی و با سایزی نسبتا کوچک قرار گرفته است و در کل اگر یک رنگ زیبا را انتخاب کرده باشید، حتما از نگاه کردن به بخش پشتی گوشی لذت خواهید برد.
کلیدی که ای‌کاش همان جا می‌ماند!
شاید بارزترین تفاوت P10 نسبت به نسل قبلی‌اش و حتی گوشی‌های سری میت را بتوان در جابجایی سنسور اثر انگشت دانست که از پشت دستگاه به زیر نمایشگر نقل مکان کرده است. این کلید اندازه نسبتا بزرگی دارد و قابلیت فشرده شدن به‌صورت فیزیکی را نداشته و با کشیدن انگشت خود بر روی آن، به سرعت گوشی باز می‌شود.
زمانی که شروع به کار کردن با پی10 کردم، واقعا تا دقایق و حتی ساعاتی در تعجب بودم که چرا هواوی چنین کاری کرده است. همیشه محل قرارگیری سنسور اثر انگشت در پشت دستگاه (زیر دوربین) را بهترین مکان ممکن می‌دانستم که نه تنها فضایی بیهوده از جلو را اشغال نمی‌کرد، بلکه به واسطه استفاده از انگشت اشاره، سرعت بالاتری هم در ورود به ارمغان می‌آورد.
هنگامی‌که دیدم کلیدهای مجازی برگشت و مالتی تسکینگ در نمایشگر گوشی ظاهر می‌شود، تعجب و البته اندوهم فزونی گرفت! با خود گفتم ای کاش حداقل دو کلید لمسی را مانند محصولاتی چون گلکسی S7 و اچ‌تی‌سی 10 در دو طرف آن می‌گذاشتند تا فضایی از نمایشگر گرفته نشود!
با این اندوه در حال سر کردن بودم که در تنظیمات گوشی گزینه جالبی دیدم و آن فعال‌سازی قابلیت‌های دیگر کلید زیر نمایشگر و حذف دکمه‌های مجازی بود، بدین شکل که اگر یک بار و به‌صورت کوتاه بر رویش ضربه می‌زدم، عمل بازگشت (کلید back) انجام می‌شد. اگر انگشتم را بیشتر بر روی آن نگاه می‌داشتم به صفحه اصلی می‌رفتم و با سوایپ کردن ار چپ به راست، عملگر مالتی تسکینگ فعال می‌شد.
با آغاز به‌کار شدن این قابلیت با اینکه در روزهای نخست کمی دچار اشتباه می‌شدم اما به مرور به آن عادت کرده و حتی لذت می‌بردم. به خصوص از عمل بازگشت که با توجه به اپلیکیشن‌ها، همیشه در اندروید متفاوت است اما این بار، کلید هوم به‌خوبی کمک می‌کرد تا سرعت عملم بالاتر برود. در اینجا بود که اندوهم را فراموش کرده و حتی شروع به دوست داشتن این کلید کردم.
اما اگر بخواهیم منطقی به محل قرارگیری این کلید نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که عمر کوتاهی دارد. این روزها که سازندگان بر استفاده هرچه مفیدتر از فضای جلویی نمایشگر افتاده‌اند، وجود چنین کلیدی سبب افزایش حاشیه‌های دستگاه شده و در نبرد طراحی، شما را یک بازنده می‌کند! همین امر هم خود سبب شد تا نسبت ابعاد نمایشگر به بدنه از 72.9 درصد در P9 به رقم 71.2 درصد برسد، عددی که برای دیگر پرچم‌دار این کمپانی یعنی میت 9 بر روی 77.9 درصد می‌ایستد و نشان از تفاوتی نسبتا فاحش بین دو پرچم‌دار همین کمپانی دارد.
نمایشگر و وضوحی که کافی‌ست!
هواوی جز معدود سازندگانی است که هنوز بر روی گوشی پرچم‌دار خودش از وضوح تصویر فول اچ‌دی بهره می‌برد (البته نسخه پلاس این گوشی وضوح تصویر QHD دارد). جایی که برخی از شرکت‌ها چون سونی به رزولوشن 4K هم رسیده‌اند اما هواوی اصرار دارد که وضوح بیشتر تنها یک اتلاف هزینه خواهد بود و برای کاربر هیچ ارمغانی ندارد.
اگر بخواهم نظر خودم را در این ارتباط بگویم، باید طرف هواوی را گرفته و تصریح کنم که افزایش وضوح تصویر، منجر به بالا رفتن مصرف باتری، افزایش هزینه ساخت و نیاز به پردازنده قوی‌تر خواهد شد و کاربر تفاوتی را در این بین نخواهد دید، مگر آنکه اصرار داشته باشد با ذره‌بین و میکروسکوپ به نمایشگر گوشی‌اش نگاه کند!
هواوی با آنکه بر روی نسخه P9 پلاس از نمایشگر AMOLED بهره گرفته بود اما همچون میت 9 باز به سراغ LCD آمده و نشان داد که تمایلش همچنان به این پنل‌ها بیشتر است. کیفیت نمایشگر در حالت کلی بسیار خوب است، خوانایی قابل قبولی در زیر نور آفتاب داشته و در نگاه از زاویه‌ها دچار رنگ پریدگی نمی‌شود. ضمن آنکه از شیشه گوریلا نسخه پنجم بر روی چهره این پرچم‌دار استفاده شده است.
برای مقایسه بهتر، این گوشی را در کنار یکی هموطنان معروف این کمپانی یعنی شیائومی Mi5 گذاشتیم که از نمایشگری با وضوح فول اچ‌دی استفاده می‌کرد. با یک نگاه از روبه‌رو و کناره‌ها، درخشندگی نمایشگر هواوی برتری محسوسی داشت و نشان داد که پنل LCD اگر با کیفیت باشد، همچنان حرف‌های زیادی برای گفتن خواهد داشت (محصول سمت راست، P10 است).
های‌سیلیکون، هر روز بهتر از دیروز!
بایستی سامسونگ، اپل و هواوی را سه شرکتی دانست که از چیپست‌های اختصاصی خودشان بر روی گوشی تولیدی‌شان بهره می‌برند. البته از نظر عملکرد، هواوی همیشه یک پله پایین‌تر از دو رقیب دیگرش در عملکرد ایستاده بود اما در طی چند وقت اخیر به‌خوبی توانسته خودش را به آن‌ها نزدیک کند و در میت 9 نشان داد حتی در برخی از موارد، قادر است تا جلوتر بایستد.
در P10 از سخت‌افزاری مشابه با فبلت این کمپانی استفاده است و های سیلیکون Kirin 960 با 4 هسته کورتکس A73 و 4 هسته کورتکس A53 عملکرد قابل قبولی را از خودش به نمایش می‌گذارد. واحد گرافیکی مورد استفاده در این محصول Mali-G71 است که 4 گیگابایت رم در کنارش حضور دارد.
برای بررسی بهتر توانایی‌های گوشی، آن را با چند برنامه مورد آزمایش قرار دادیم که نخستین آن‌ها، اپلیکیشن مشهور انتوتو بود. البته امتیاز به‌دست آمده توسط گوشی، چنگی به دل نزد و در مقایسه با رقبا، تا حد زیادی پایین‌تر ایستاد.
پس از آن به سراغ آخرین نسخه گیک بنچ یعنی شماره ۴ آن رفتیم که در دو حالت تک هسته‌ای و چند هسته‌ای، چیپست گوشی را به بوته آزمایش می‌گذارد. نتیجه به‌دست آمده و مقایسه آنلاین آن با سایر محصولات، نشان می‌دهد که این بار P10 توانسته سازنده‌اش را سرافراز کند.
در آخرین آزمون هم از برنامه Vellamo کمک گرفتیم که در سه آزمون جداگانه گوشی را در بوته آزمایش می‌گذارد.
در کل گوشی از نظر سرعت و واکنش پذیری در برابر فرامین، سرعت عمل بسیار خوبی دارد و در حد یک پرچم‌دار عمل می‌کند. در هنگام بازی خبری از داغ شدن نیست و با توجه به کیفیت مناسب نمایشگر و حاشیه‌های نسبتا زیاد بالا و پایین آن (حاشیه زیاد همیشه هم بد نیست!)، تجربه خوبی را از بازی کردن خواهید داشت.
دوربینی که محشر است!
یکی از نقاط رقابت پذیر در دنیای اسمارت‌فون‌ها، همین بخش دوربین است که سازندگان تلاش زیادی دارند تا خودشان را نسبت به رقیب برتر بدانند و بدین خاطر کاربران بیشتری را به سمت محصول خود جذب نمایند. از آنجایی هم که تب استفاده از شبکه‌های اجتماعی این روزها در اوج خودش قرار دارد، قاعدتا وجود یک دوربین باکیفیت، تاثیر زیادی در انتخاب آن‌ها خواهد داشت.
هواوی هم با علم بر روی این موضوع، همیشه در سری P تمرکز بسیاری بر چنین بخشی داشته است و حتی به‌خاطر دارم که گوشی P6 در ۴ سال پیش با دوربین ۵ مگاپیکسلی عرضه شد، زمانی که عکس‌های سلفی چندان مد نبود!
سال گذشته هواوی تصمیم به عرضه محصولی با دوربین دوگانه گرفت تا در کنار پرچم‌دار کمپانی ال‌جی، تبدیل به اولین ارایه کنندگان گوشی موبایل با لنز دوگانه شوند. البته زمانی که آی‌فون در محصول 7 پلاس اقدام به چنین کاری کرد، کسی نگفت از هواوی کپی برداری کرده است! (اما اگر برعکس این موضوع اتفاق می‌افتاد، همه در بوق و کرنا می‌کردند که هواوی یک متقلب است) باری و به هر جهت، دوربین دوگانه به‌خوبی توانست جواب خودش را پس بدهد و به همین خاطر با کمی تغییرات، باز هم در دل P10 و البته به همراه اپتیک‌های لایکا کار گذاشته شد.
در گوشی P9 از دو لنز ۱۲ مگاپیکسلی استفاده شده بود اما این بار هواوی یکی از لنزها را به ۲۰ مگاپیکسل ارتقا داد تا کاربر بتواند تجربه شیرین زوم کردن بدون از دست دادن جزئیات که آن را زوم هیبریدی می‌نامد، درست همانند زوم اپتیکال تجربه کند. همچون قبل یکی از این لنزها (۲۰ مگاپیکسلی) تصاویر را به‌صورت سیاه و سفید می‌گیرد و با ترکیبی هنرمندانه که فقط از دستان متخصصان لایکا برمی‌آید، عکس نهایی را برای کاربر می‌گیرد.
البته هر دو لنز مورد استفاده دارای f/2.2 هستند که شاید در مقایسه با رقبا چندان مطلوب نباشد اما از آنجایی‌که هواوی از عکسی ترکیبی استفاده می‌کند، تصاویر بهتر از آن چیزی که تصور می‌کنید، گرفته خواهند شد. لنز رنگی دارای یک لرزش‌گیر ۶ محوره است که به شما کمک می‌کند تا لرزش دست‌تان، اثری بر روی کیفیت عکس‌تان نگذارد. به واسطه استفاده از دو لنز، قادر هستید تا تصاویر را به‌صورت بوکه بگیرید و از کیفیت آن لذت ببرید.
در واقع آن‌قدر در ساختار دوربین P10 فناوری‌های مختلف تعبیه شده که اگر بخواهم به صحبت درمورد آن بپردازم شاید از حوصله خواننده (یعنی شما) خارج شود! پس آن چیزی را که تجربه و لمس کردم برایتان بازگو می‌کنم.
پیش از آنکه بخواهم این مطلب را بنویسم، حدود 10 روز گوشی را در دست داشتم و در شرایط مختلفی با آن عکس گرفتم، دریا، کوه، دشت و دمن و خلاصه هر مدلی که لازم بود تا کیفیتش را ارزیابی کرده و از خجالتش دربیایم، از P10 دریغ نکردم. در حالت کلی، باید بگویم که عاشق دوربینش شدم! شارپنس بالا، رنگ‌های واقعی و البته گاهی غلیظ، سرعت مناسب و فوکوس دقیق، در اکثر تصاویر به‌خوبی دیده می‌شد و با قابلیت‌هایی چون بوکه کردن، تصاویری خاص و منحصربه‌فرد می‌گرفت که نه تنها خودم، بلکه اطرافیانم هم از دیدن‌شان لذت می‌بردند.
البته قرار نیست که این عشق چشمانم را کور کند زیرا برخی از کاستی‌ها را هم می‌توان در این بین دید. مثلا گزینه HDR به‌صورت اتوماتیک کار نمی‌کند و باید آن را دستی فعال کرد، اما در برخی موارد و با فعال کردنش، باز هم کیفیت عکس در این حالت خیلی دلپذیر نبود.
از سوی دیگر، رابط کاربری دوربین را دوست نداشتم. برای رفتن به تنظیمات، بایستی به سمت راست یا چپ سوایپ کنید که سرعت و دقت خوبی هم ندارد و تقریبا مجبور هستید به اندازه نصف صفحه نمایش دست‌تان را بر روی آن بکشید تا سرانجام رضایت به عوض کردن صفحه بگیرد. حالا فرض کنید قصد گرفتن یک عکس دسته جمعی دارید و همه منتظر تا شما تایمر گوشی را تنظیم کنید. اگر محل تایمر را ندانید، تا زمان پیدا کردنش، همه متفرق شده‌اند و باید عکس تکی بگیرید! اگر هم بدانید، باز بایستی کمی غر بشنوید تا این گزینه ساده را تنظیم کنید، موردی که معمولا سازندگان تلاش دارند در محلی دسترس پذیر قرار بدهند. این داستان برای برخی مودهای دیگر هم صادق است و در کل انتظار داشتم که دوربینی با چنین کیفیتی، اینترفیس بهتری داشته باشد.
در ادامه، برخی از تصاویر گرفته شده با دوربین را مشاهده می‌کنید و باید اذعان کنم که اگر به عکاسی با گوشی علاقه دارید، حتما این مدل را یکی از آپشن‌های خریدتان در نظر بگیرید، زیرا بایستی پذیرفت به‌غیر از کیفیت؛ قابلیت و امکانات رنگارنگ دوربین هم نقش به‌سزایی در گرفتن یک عکس رویایی دارند و P10 به‌خوبی این دو گزینه را با یکدیگر تفکیک کرده تا شما را وادار به گرفتن عکس‌هایی منحصربه‌فرد کند!
برای دوربین سلفی، شما یک نمونه ۸ مگاپیکسلی با f/1.9 دارید که اعتبار و توانایی لایکا در این بخش نیز مورد استفاده قرار گرفته است. همچون بخش دوربین اصلی، حالتی به نام پرتره وجود دارد که تصاویر پشت شما را بوکه کرده و باعث گرفتن عکس‌هایی رویایی می‌شود. البته در این بخش، دقت دوربین در برخی موارد پایین است، به طور مثال ممکن است بخشی از منظره را به اشتباه همراه چهره شما در نظر گرفته و بوکه (حالت تار شدگی) بر رویش انجام ندهد اما در حالت کلی بایستی اذعان کرد که کیفیت این دوربین، به‌خصوص در نور کافی، بسیار چشم نواز است.
در بخش فیلم‌برداری، سرانجام هواوی پس از تولید میت 9 رضایت به استفاده از وضوح 4K داد و با آنکه این رزولوشن همچنان برای اکثر افراد استفاده کاربردی ندارد، اما از منظر رقابت، نشان می‌دهد که این کمپانی مشکلی در ورود به حوزه‌های تازه نداشته و شاید نیاز به کمی زمان برای این امر مشاهده کرده است! باری و به هرجهت، آن چیزی که بالاترین اهمیت و ارزش را دارد، نه ارقام، بلکه کیفیت و تجربه عملی است. در چند نمونه‌ای که به شخصه با دوربین P10 اقدام به فیلم‌برداری کردم، مانند بخش عکاسی متوجه شدم که سازنده همچنان عملکرد بالایش را در این بخش نیز به‌خوبی حفظ کرده است. تصاویر با دقت بالا و بدون افت فریم ضبط می‌شوند و کیفیت صدا هم قابل قبول است.
صدایی شفاف اما مونو
در بخش مالتی مدیا، هواوی برای P10 چندان سنگ تمام نگذاشته است! تک اسپیکر گوشی در پایین دستگاه قرار گرفته و با آنکه صدای پخش شده کیفیت مناسبی دارد اما از نظر بلندی، نمی‌توان آن را در میان چَه چَه زنان بازار قرار داد.
پخش کننده ویدئو رابط کاربری ساده و گویایی دارد. با کشیدن انگشت به سمت بالا در بخش راست، صدا کم و زیاد می‌شود و این عمل برای درخشندگی نمایشگر در قسمت چپ صورت می‌گیرد. در کل پلیر قادر است تا اکثر نیازهای یک کاربر را به خوبی پاسخگو بوده و کیفیت مناسبی نیز دارد.
در کل با توجه به کیفیت مناسب نمایشگر، اگر بخواهید کلیپی نگاه کرده و به صدا از طریق هدفون گوش فرا دهید، به طور حتم رضایت خواهید داشت. اما اگر تصمیم بگیرید به‌وسیله اسپیکر دستگاه صدا را بشنوید، میزان رضایت‌تان بستگی زیادی به صدای محیط دارد و برای محیط‌های شلوغ، تک اسپیکر دستگاه جوابگوی گوش‌های شما نخواهد بود!
آمپری که همیشه بیشتر می‌شود
اولین گوشی سری P هواوی با یک باتری ۲۰۰۰ میلی‌آمپری عرضه شد، ظرفیتی که قادر نبود تا یک تجربه کاربری خوب در استفاده طولانی مدت را برای کاربرش به ارمغان بیاورد. البته در آن روزها که تلگرام و اینستاگرامی نبود و اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، فراگیری امروز را نداشتند. در P7 هواوی با یک ارتقای مناسب، باتری را به ۲۵۰۰ میلی‌آمپر رساند و در محصول بعدی، این عدد به ۲۶۸۰ میلی‌آمپر رسید. گوشی P9 با یک نمایشگر ۵.۲ اینچی، باتری ۳۰۰۰ میلی‌آمپری پیدا کرد و حال در آخرین پرچم‌دار این نسل، P10 با آنکه کمی نمایشگرش کوچک‌تر شده اما ظرفیت باتری آن به ۳۲۰۰ میلی‌آمپر رسیده تا بدانیم که با یک محصول توانمند طرف هستیم.
از آنجایی که کاربر نسبتا پرمصرفی هستم، همیشه توانایی باتری برایم اهمیت زیادی داشته و به همین خاطر بر روی این بخش توجه زیادی می‌کنم. در طی ۱۰ روزی که از P10 استفاده کردم، در کل توان باتری را پسندیدم و اگر نخواهم بگویم که بهترین، به‌طور قطع یکی از برترین مدل‌ها در این زمینه بوده است.
پرچم‌دار هواوی قادر است تا بیش از ۱۲ ساعت به‌صورت مداوم به پخش فیلم و کلیپ بپردازد و مقداری کم‌تر از این عدد، با آن به وب‌گردی بپردازید. در حالت کلی شما می‌توانید این اطمینان را داشته باشید که P10 یک روز کامل را در کنارتان خواهد بود و به لطف سیستم شارژ سریع (با استفاده از شارژر خود دستگاه)، در کم‌تر از ۳۰ دقیقه شارژ این زیبای فلزی به بیش از ۵۰ درصد خواهد رسید.
سایر امکانات
شاید بدیهی باشد که P10 به‌راحتی از شبکه نسل چهارم و تقریبا تمام باندهای ارتباطی پشتیبانی می‌کند. از آنجایی که هواوی یک شرکت ارتباطی مشهور در سطح جهان است، بنابراین انتظار می‌رود که از نظر آنتن دهی هم برتری‌های زیادی داشته باشد. به‌خاطر دارم حتی یک‌بار در هواپیما و قبل از فرود، در فاصله شاید نزدیک به هزار پایی با گوشی خودم صحبت می‌کردم (چه کار بدی! موبایل باید در هواپیما خاموش باشد)، همان زمان بود که به آنتن دهی محصولات هواوی ایمان آوردم!
از آنجایی هم که معمولا به‌خاطر اتصال به اینترنت از دو سیم کارت استفاده می‌کنم، سوییچ شدن بین آن‌ها برایم مهم است و در این بین متوجه شدم که نسبت به محصول قبلی که بررسی کرده بودم، این انتقال بسیار سریع‌تر و بهتر انجام می‌شود.
گوشی به‌صورت پیش فرض با اندروید نوقا عرضه می‌شود و آخرین نسخه رابط کاربری هواوی بر روی آن نصب شده که در حالت کلی، سادگی و عملکردش را می‌پسندم.
P10 با دو ظرفیت ۳۲ و ۶۴ گیگابایت تولید می‌شود که هر دو دارای ۴ گیگابایت رم هستند. گوشی به صورت پیش فرض توانایی پشتیبانی از دو سیم کارت را دارد که البته اسلات دوم با کارت حافظه جانبی مشترک بوده و ناچار هستید که بین این دو عنصر ارزشمند، یکی را تنها برگزینید.
پرچم‌دار هواوی دارای دو ایراد هم است! یکی اینکه رادیو ندارد و دیگری به عدم استفاده از پورت مادون قرمز برمی‌گردد، اما از آنجایی که بسیاری از پرچم‌داران امروزی حتی سیب نشان‌ها از این امکانات ندارند، پس نمی‌توان آن را یک ضعف محسوب کرد و در واقع بایستی گفت اگر این دوتا را داشت، خیلی بهتَرتَر بود!
در رنگ بندی محصول جدید، هواوی بسیار دست و دلبازانه عمل کرده و دیگر هر رنگی که در جعبه مداد رنگی یافت شده، در بین محصولات تولیدی‌اش گذاشته است! از سبز و آبی و طلایی گرفته تا سفید و مشکی و رز گلدی! خلاصه کم‌تر سلیقه‌ای را می‌توان یافت که نتواند رنگ مورد علاقه‌اش را در این میان پیدا نکند.
سخن پایانی گوشی P10 را بیشتر از آنکه یک پرچم‌دار جدید از هواوی بدانیم، بایستی یک نسخه بهینه شده از P9 دانست که سازنده تلاش کرده تا نقاط قوت محصول قبلی را پررنگ‌تر نموده و با افزودن یک سری آپشن‌های تازه، کاربرانی که هنوز به سمت محصولات پرچم‌دار هواوی نیامده‌اند را راضی کند که حتی برای یک‌بار هم که شده، طعم این محصولات خوش رنگ و لعاب را بچشند.
البته قیمت اولیه ورود P10 به بازار کشورمان (و جهانی) بالای ۲ میلیون تومان است و از آنجایی که هنوز برخی از کاربران تصویر مقرون به‌صرفه بودن از محصولات هواوی را دارند، شاید برایشان صرف چنین هزینه‌ای چندان معقول به‌نظر نرسد، اما اگر نظر ما را بخواهید، به شما می‌گوییم که به هواوی باور داشته باشید زیرا P10 یک پرچم‌دار تمام عیار است!
کد مطلب: 427707
